Doğum günü hediyelerimi HAYTAP'a bekliyorum!

Bayır kül olmuş, “Şelale’ye sıçradı. Orhaniye’nin arka taraflarında da başlamış. Selimiye’yi atlayıp, Söğüt’e doğru yol almış. Hisarönü yanıyor.” haberleri içindeyken, Selimiye ve Turgut’a kül yağarken, bir köpek çıktı karşımıza. Bitkin, yorgun, tükenmiş… “Acaba yangından mı kaçtı?” derken biz, denize eğilip, eğilip su içmeye çalışıyor ama bir yandan korkuyor, dilini değdiremeden suya düşecek diye kaçıyor. Hemen bir plastik kase bulup, içne sukoydu kardeşim lıkır lıkır içti. Tekrar istedi, tekrar içti. Kendini sevdirdi. Elden, uysalca yemek yedi, karnını doyurdu. Turgut’tan ayrılma vaktimiz geldiğinde, Atlas ağlamaya başladı, “Onu burada yalnız bırakmak istemiyorum.” diye… Biz de “Yalnız değil ki; bak onu şuradaki restauranta emanet ettik.” deyince, içi rahatladı. Yangın çok yakındaydı, yangından veya sıcaktan o haldeydi bilinmez ama yanığı yoktu çok şükür. Önce doğamız, yuvamız, canlılarımız, hasar görmüş canlarımız için, sonra Atlas’ımın gözyaşları için, ardından da vicdanlı tüm insanlar için çünkü bizi ancak o vicdan kurtaracak. İçimiz çok karanlık, umarım gelecek aydınlık olur. Bir insanın sağlıkla yaşaması için sevgi ve kabule ihtiyacı var ama yaşamı sürdürebilmesi için de umuda…